Wniosek o odrzucenie w całości projektu ustawy o zmianie ustawy - Prawo geologiczne i górnicze oraz niektórych innych ustaw.
Na podstawie art. 63 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, w skrócie KRP, w związku z art. 2, art. 7, art. 8, art. 37 ust. 1, art. 82 i art. 121 ust. 2 KRP, wnioskujemy, jako konstytucyjny organ Cywilnej i Demokratycznej Kontroli, funkcjonujący w oparciu o art. 26 ust. 2 KRP w zw. z art. 2, art. 4, art. 8, art. 37 ust. 1 i art. 82 KRP, o odrzucenie w całości projektu ustawy o zmianie ustawy - Prawo geologiczne i górnicze oraz niektórych innych ustaw.
Uzasadnienie.
Prezes Rady Ministrów Mateusz Morawiecki, pismem z dnia 05.05.2023 r. znak: RM-0610-43-23 (druk nr 3238), skierowanym do Marszałek Sejmu Elżbiety Witek, powołując się na art. 118 ust. 1 Konstytucji RP przedstawił projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo geologiczne i górnicze oraz niektórych innych ustaw. Nieprawidłowości w tej kwestii, wykryte podczas przeprowadzonej kontroli przez Komisję CiDK Do Spraw Kontroli Procesu Tworzenia Prawa w RP, są bardzo poważne.
Konstytucja RP nie przewiduje takiej ustawy, jak też nie przewiduje procesu prac Parlamentu nad uchwalaniem zmian do ustaw, a tym bardziej do ustaw wydanych przed 1997 r. (rok uchwalenia Konstytucji RP), które również nie są przewidziane w Konstytucji RP. Należy zauważyć, że Konstytucja RP przewiduje około 130 ustaw i wynikają one z konkretnych artykułów, które określają wyraźnie tytuł danej ustawy oraz co ma ona zawierać. W tych sprawach nie może być dowolności, co zostało potwierdzone wolą Narodu zapisaną w art. 8 ust. 2 Konstytucji RP. Tak więc wprowadzanie do obiegu prawnego ustaw, co do których Naród nie wyraził zgody, jest zamachem na władzę zwierzchnią przynależną Narodowi i na jej konstytucyjne prawa, przez dominującą partię polityczną.
Przedmiotowa ustawa „o zmianie ustawy...” została przyjęta przez Sejm jedynie głosami jednej partii w warunkach wymuszanej często tzw. „jednomyślności głosowania”.
Zatem władzę ustawodawczą uzurpują sobie partie kosztem woli Narodu, choć art. 2, art. 4, art. 11, art. 15, czy art. 166 ust. 1 Konstytucji RP na to nie zezwala.
Zgodnie z Art. 11 Konstytucji RP, który nie przewiduje żadnej ustawy o partiach politycznych, nie mają też one umocowania prawnego, aby zasiadać w Parlamencie, bo nie mogą być jednocześnie partią polityczną i władzą ustawodawczą. Wynika to również z faktu, że art. 11 Konstytucji RP należy stosować bezpośrednio, czyli tak, jak on jest zapisany.
Warto zwrócić również uwagę na to, co w uzasadnieniu do tego projektu ustawy napisał Prezes Rady Ministrów, cytuję „Projekt ustawy o zmianie ustawy – Prawo geologiczne i górnicze oraz niektórych innych ustaw, zwany dalej „projektem ustawy zmieniającej” lub „projektem nowelizacji”. Z tego zdania jednoznacznie wynika, że ma to być ustawa zmieniająca lub projekt nowelizacji, a art. 87 oraz art. 118 ust. 3 Konstytucji RP czegoś takiego nie przewiduje.
Artykuł 118 ust. 3 Konstytucji RP stanowi, że: „Wnioskodawcy przedkładając Sejmowi projekt ustawy, przedstawiają skutki finansowe jej wykonania.” Tak więc Premier Mateusz Morawiecki swoim pismem do Marszałka Sejmu nie dochował procedur wynikających z KRP, gdyż formalnie nie jest to wniosek, a jedynie pismo urzędowe; z tego więc tytułu nie może być określany jako „wnioskodawca” projektu ustawy. Ponadto Premier próbuje wprowadzić do obiegu prawnego nieprzewidzianą w Konstytucji RP ustawę zmieniającą lub projekt nowelizacji. Należy tu dodać, że przedmiotowa ustawa była tylko w roku 2022 zmieniana czterokrotnie. Tak więc nie przestrzeganie ducha prawa Konstytucji prowadzi do deprecjacji prawa i podważa autorytet Parlamentu.
Ponadto należy wiedzieć, że art. 146 Konstytucji RP nie przewiduje, aby sprawy poruszone w projekcie przedmiotowej „ustawy zmieniającej” należały do konstytucyjnych kompetencji Rady Ministrów. Tego typu sprawy należą do kompetencji władzy publicznej, określonej artykułem 16 ust. 2 Konstytucji RP, a nie do władzy państwowej, do której zalicza się Rada Ministrów! Potwierdza to również wiele artykułów z Konstytucji RP, choćby art. 74, który niepodważalnie wskazuje jaka władza ma się zajmować ochroną środowiska. Artykuł ten, też należy stosować bezpośrednio, bo nie przewiduje żadnej ustawy, a co za tym idzie nie może być powołany do działania w imieniu Rady Ministrów, Minister Klimatu i Środowiska, który w przedmiotowej sprawie ma kluczowe znaczenie w oparciu o zapis, cytat z pisma Premiera: „Do prezentowania stanowiska Rządu w tej sprawie w toku prac parlamentarnych został upoważniony Minister Klimatu i Środowiska.”
Oczywistym jest, że skoro Konstytucja RP nie przewiduje Ministra Klimatu i Środowiska, a przedmiotowa sprawa nie należy do kompetencji Rady Ministrów, to takiego ministra być nie może, a co za tym idzie, nie ma on prawa działać w imieniu Rządu w procedowaniu tej niekonstytucyjnej „ustawy zmieniającej”. Z tego samego powodu nie może być też ministrów wymienionych w przedmiotowym projekcie, czyli ministrów: energii, gospodarki, klimatu, kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, rybołówstwa, środowiska, gospodarki wodnej, czy morskiej. Oczywiście obecnie w Radzie Ministrów jest zdecydowana większość ministrów niekonstytucyjnych, działających nielegalnie i pod potrzeby szczególnie rządzących partii politycznych, a nie Narodu. Nie ma zaś najważniejszego ministra, czyli Ministra do Spraw Administracji Rządowej, który jest przewidziany w art. 146 KRP.
Nawiązując jeszcze do art. 146 Konstytucji RP, warto dokładnie przeanalizować ust. 2, który stanowi, że: „Do Rady Ministrów należą sprawy polityki państwa niezastrzeżone dla innych organów państwowych i samorządu terytorialnego”. Zestawiając ze sobą art. 74, art. 146 ust. 2 i art. 166 ust. 1 Konstytucji RP jednoznacznie wynika, że Rada Ministrów nie ma kompetencji zajmować się ochroną środowiska oraz innymi sprawami, które są przewidziane tylko dla władz publicznych, a te w razie konieczności mogą tworzyć prawo miejscowe przewidziane w art. 87 Konstytucji RP. Nie wszystko zatem musi być uregulowane w ustawach!
Do powyższego dodać należy, że zgodnie z art. 1 Konstytucji RP w związku z preambułą do Konstytucji RP, wszelkiego rodzaju złoża naturalne, w tym woda, są dobrem wspólnym wyłącznie Narodu Polskiego, a to oznacza, że żaden obywatel innego państwa nie ma prawa czerpać korzyści z Naszego dobra wspólnego, a co gorsza być jego właścicielem, czy współwłaścicielem, bez zgody całego Narodu!
Również po to w Konstytucji RP jest art. 218, który stanowi, że: „Organizację Skarbu Państwa oraz sposób zarządzania majątkiem Skarbu Państwa określa ustawa.” - brakuje ustawy wynikającej z tego artykułu, aby majątkiem wspólnym wszystkich obywateli zarządzał Skarb Państwa, a nie Spółki Skarbu Państwa, których Konstytucja RP nie przewiduje, tym bardziej że udziałowcami w tych spółkach są obcokrajowcy.
Rada Ministrów nie ma też prawa zarządzać majątkiem Polaków, bo zgodnie z art. 146 ust. 4 pkt. 4, ma tylko chronić interesy Skarbu Państwa, czyli prowadzić taką politykę zagraniczną, by nie dopuścić do naruszania majątku Polaków przez obywateli innych państw.
Podsumowując powyższe analizy, stwierdzić należy, że Prezes Rady Ministrów podjął próbę rażącego naruszenia Konstytucji RP, a co za tym idzie niedopuszczalne jest, aby Senatorowie składający przysięgę na podstawie art. 104 ust. 2 Konstytucji RP pomagali mu w tym bezprawnym procederze i tym samym narażali się na konsekwencje karne i finansowe z tym związane.
